Rozdział 7 - Kości zostały rzucone

Na wstępie: Przepraszam, przepraszam przepraszam

Najpierw za to, że tak długo nie dodawałam.Od poprzedniego rozdziału minął już prawie miesiąc. Wiem, jestem do bani!

Następnie za to, że rozdział taki krótki! Pobiłam samą siebie :OO

I wreszcie za to, co się jeszcze nie wydarzyło, ale pewnie się wydarzy, więc przepraszam tak na zaś xD

I jeszcze specjalne przeprosiny deluxe (bądź premium, jak kto woli) dla Gaab :( Wiem, znowu z tobą nie skonsultowałam rozdziału, ale nie chciałam zawracać ci głowy tym... czymś.

   Zacznijmy od tego, że jestem głupia. Nie umiejąc pogodzić ze sobą tego, co podpowiada serce i tego co mówi rozum, często wybucham. Więc wybuchłam i tym razem. O co poszło – to nie ważne. Nie jestem w stanie przytoczyć wszystkich błahostek, którymi napełniło się moje serce ani tej jednej, która przesądziła o biegu wydarzeń. Nie potrafię też powiedzieć do końca, czy stało się to z mojej tylko winy, czy może, niby puzzle, poskładało się z winy wielu innych.

  Trzasnęłam mu drzwiami przed nosem i zamknęłam się w pokoju, który jeszcze do niedawna był tymczasowo mój. Tymczasowo. To dobre słowo. Takie prawdziwe. Nic przecież nie trwa wiecznie. Zacisnęłam powieki, które na domiar złego piekły mnie, prowokując do płaczu. Ale ja nie miałam zamiaru się poddać. Nie płakałam. Przynajmniej nie fizycznie, bo w środku wyłam jak mała dziewczynka, pozostawiona na gruzach własnych myśli, samotna.

   - Otwórz te cholerne drzwi – zawołał, waląc w nie pięścią. Ale ja byłam uparta, nie odpowiedziałam. Wyjęłam z pod łóżka moją torbę i wepchnęłam w nią wszystkie moje rzeczy. – Zachowujesz się jak dziecko! Odpuść już! – warknął.

   Gdzieś, w granicach podświadomości, przyznawałam mu racje, ale nie mogłam znieść faktu, że padło to z jego ust. Prawda boli najbardziej. 

   Otworzyłam z hukiem drzwi. Spojrzałam na niego z zawziętą miną.

   - Dobra – mruknęłam i z biegłam po schodach.

   Złapał mnie za nadgarstek. Czułam na plecach palące spojrzenia reszty chłopaków. Nie chciałam robić z siebie widowiska. Chciałam tylko jak najszybciej uciec z tego przeklętego miejsca. Wolną dłonią poprawiłam zsuwający się z ramienia pasek torby, a drugą bezskutecznie próbowałam wyrwać z jego żelaznego uścisku.

  - Puszczaj – sapnęłam.

  - No weź – jęknął, widocznie obierając inną taktykę. Chciał wziąć mnie litość. – Twoja mama mnie zabije jak za szybko wrócisz.

  - Moja mama? – zapytałam ironicznie podciągając brwi ku górze. – Moja mama, tak? Myślałam, że coś jeszcze dla ciebie znaczę. Najwyraźniej się myliłam – i wyszarpnęłam się z zadziwiającą łatwością, po czym wybiegłam na dwór.

  Nie wiem, jaką miał minę. Nic mnie to nie obchodzi. Denerwowało mnie to, że broń Boże, chyba naprawdę tak myślałam. Jestem naiwna. Naiwna, głupia, brzydka, egoistyczna i mam paskudny charakter. Sprawiedliwość nie istnieje. Nie tutaj. Nie w naszym świecie.

~*~

   Bawiłam się telefonem, nerwowo przygryzając wargę. Był to dziwny gest, zwłaszcza u mnie, biorąc pod uwagę, że nigdy wcześniej mi się to nie zdarzało. Zewsząd unosił się metaliczny zapach kolei i brud peronu. Przesadzam. Koleje w Londynie nie są AŻ tak brudne. Ale o najczystszych też nie należą. Wyobraziłam sobie moje myśli, stłoczone wszystkie w jednym pociągu i zaśmiałam się na myśl, ile musiałby mieć wagonów by je wszystkie pomieścić. Ze spokojem obserwowałam nadjeżdżający pociąg. Wiedziałam, że jest mój. Czułam pod stopami drżenie ziemi, kiedy wjeżdżał na stacje. Od powrotu do domu dzieliły mnie cztery krótkie kroki. Wcisnęłam do kieszeni bilet. Hej, Julay, chcesz to tak zakończyć? Tak po prostu wyjechać? Czy jeszcze go kiedyś zobaczysz? – zapytałam samą siebie. 

KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ

~JEDEN KROK DO TYŁU~