Rozdział 6 - Światowy dzień gitary, czy jak?

  Cześć, cześć! Wiem, w końcu dodałam rozdział. Przepraszam, że tak długo musiałyście czekać (choć jestem pewna, że i tak nikt nie tęsknił ;P), ale miałam małe problemy z komputerem :) Ale nareszcie wszystko wróciło do normy... No... może nie do końca ;) Jestem pewna, że patrząc na poprzednie rozdziały, w tym Julay może was zszokować :DD Ale to tylko taki bonusik, nie przyzwyczajajcie się zbytnio ;P

Ellie Goulding "Nobody's Crying"

   Nie pamiętam już, czy to wydarzyło się naprawdę, czy tylko moja wybujała wyobraźnia postanowiła się ze mnie ponabijać, ale miałam dziwne wrażenie, że wczoraj kiedy zasypiałam ktoś grał na gitarze. W sumie to nawet całkiem prawdopodobne, zważywszy, że mieszkam obecnie w domu muzyków, ale tak dawno nie słyszałam brzmienia tego instrumentu, że wydawało mi się to wręcz nierealne.

   Tego dnia obudziłam się wcześnie i nie wiedząc co ze sobą zrobić, biorąc pod uwagę, że było grubo przed siódmą rano i czułam się jak po dobrej, mocnej kawie, najtrafniejszym wydawało mi się pójcie na spacer. Patrząc na to z perspektywy czasu... zachowałam się jak idiotka, bo przecież kompletnie nie znałam Londynu! No ale cóż, kiedy idiotką byłam.

   Wyjrzałam przez okno. Przede mną rosły niczym drzewa w lesie, rzędy wielkomiejskich, szarych bloków, a snujące się między nimi jak węże uliczki, brały właśnie kąpiel w blasku wschodzącego słońca. Ptaki, od dawna już na nogach, ćwiczyły właśnie śpiew na rozsianych tu i tam krzewach.  Patrząc na to wszystko, na narodziny nowego dnia, doszłam do wniosku, że nawet pogoda mi dzisiaj sprzyja. Super.

    Ubrałam się i po cichu zakradłam na przedpokój, gdzie najciszej jak potrafiłam włożyłam buty i wyszłam z domu.

   Dobra, nie mam bladego pojęcia jak udało mi się dotrzeć do jednego z tych niezbyt dużych, ale jakże licznych, pomniejszych londyńskich parków. Cóż - głupi ma zawsze szczęście... A może racje?

   Muszę przyznać, że Londyn nie jest tak wspaniały jak mogłoby się wydawać. Wiem - każde miasto, małe czy duże, ma swoje wady, jednak nie kryje, że lekko wstrząsnął mną widok nieprzytomnego mężczyzny pod ławką (schlanego w trupa, ściślej mówiąc) i kota, który znienacka przebiegł mi drogę, wyskakując uprzednio ze śmietnika (dodam tylko, że przez niego o mało zawału nie dostałam!).

   Park może i nie był największy. Miał za to w sobie coś swojskiego, coś co sprawiało, że ten dość chłodny lipcowy poranek stawał się przyjemnie ciepły. Spojrzałam w niebo. Ile dni minęło od mojego przyjazdu tutaj? Trzy? Cztery? Nie wiem. Nie orientuje się. Zarobiona jestem. Jestem w stanie zarejestrować tylko, że stanowczo za dużo czasu dzieliło mnie od powrotu do domu. Czy tęsknie? O tak. Po raz pierwszy uświadomiłam sobie jak bardzo.

   Skręciłam w boczną alejkę. Żółty piasek pod moimi stopami błyszczał przyjemnie, a krzewy róż, zasadzone po obu stronach ścieżki, wyglądały jakby nigdy nie czuły się piękniejsze. Stwierdziłam z lekkim zdziwieniem, że już dawno nie było mi tak dobrze.

   Najpierw usłyszałam gitarę. Stanęłam, jakby chcąc sprawdzić, czy się przypadkiem nie przesłyszałam, ale nie. Szła tam, pomiędzy drzewami, z opuszczoną lekko głową, jakby o czymś myśląc. Jej chude dłonie szarpały struny, a miodowe włosy, opadające kaskadą na ramiona, podrygiwały do rytmu. Melodia była smutna, zupełnie nie pasująca do mojego dzisiejszego nastroju i pogody, ale wciągająca. Kiedy dziewczyna zerknęła na mnie swoimi piwnymi oczyma, rozpoznałam ją. Jak mogłabym zapomnieć tak barwnej postaci? I jeszcze ten kolorowy sznurek, niby opaska, przewiązany przez czoło.

    Zbliżała się powoli. Kiedy przechodziła koło mnie, dostrzegłam kilka piegów, dumnie zdobiących jej nos.

   - Cześć - uśmiechnęła się do mnie szczerze. - Co robisz tu tak wcześnie rano?

Mówiła z taką lekkością i pewnością siebie. Przechyliłam lekko głowę i zmarszczyłam brwi.

   - Ach, tak, rozumiem - odezwała się, zanim zdążyłam otworzyć usta. - Chcesz pewnie powiedzieć, że mogłabyś spytać mnie o to samo - uśmiechnęła się. - Cóż, rozumiem, że jest to pewnie bardzo interesujące, ale pójdźmy na kompromis - ja nie będę się dopytywać o ciebie, a ty postąpisz tak samo ze mną, zgoda? - i nie czekając na moją odpowiedź, przeciągnęła ostatni raz palcami po strunach i wysunęła w moim kierunku dłoń. - Wiedziałam, że się zgodzisz. Magda jestem.

   Co?, zdążyłam tylko pomyśleć, bo zaraz potem już szłam ręka w rękę z moją nową znajomą, przez park.

   Zwykle nie wdaje się w bezsensowne pogawędki z przypadkowo poznanymi na ulicy ludźmi, ale... Powiedzmy sobie szczerze, czy Magda była taka jak inni? Fakt, jest osobą tak cholernie, denerwująco pewną siebie, gadatliwą i jednocześnie beztrosko optymistyczną, że to aż sprzeczne z wszystkimi znanymi mi prawami fizyki! I zamiast tym mnie odstraszyć, podziałała wyjątkowo silnie, na moją wysoce rozwiniętą kłótliwą naturę, która bez trudu dała się wciągnąć w dyskusję.

   Mało tego, dziewczyna okazała się wyśmienitym kompanem do porannych spacerów, jeśli tak to można ująć. Przeszłyśmy we dwie chyba z pół Londynu, rozmawiając o rzeczach błahych i zupełnie nieistotnych, przy czym dowiedziałam się, że nie znosi zup, jest wegetarianką, ale kocha zapach kurczaka wyjętego z piekarnika, nie lubi nosić bluzek z długimi rękawami twierdzi, że drażnią jej delikatną skórę) i ma zupełnego bzika na punkcie swojej gitary - Bereniki.

  Więc kiedy poprosiła mnie o mój numer telefonu, po prostu jej go dałam. Wyjęłam z kieszeni telefon, by i ona mogła wstukać w nim swój numer, a kiedy go ujrzała, zakryła ostentacyjnie usta dłonią i wykrzyknęła:

   - Pamiętam cię! Wiedziałam, że wydajesz mi się dziwnie znajoma, ale nigdy nie miałam zbyt dobrej pamięci do twarzy! - stwierdziła jakby dumna z siebie.

   - Ale gdzie to było? - zamyśliła się. - W tym, no, jak to się mówi ... no...

   - W Holmes Chapel - podpowiedziałam.

   - Właśnie! Do nazw też nie miałam nigdy dobrej.

I zaśmiałyśmy się obie. Miałam tylko nadzieję, że nie jest seryjnym mordercą, który obcina ludziom dłonie i trzyma w honorowej gablotce obok swojej gitary. 

   Spytałam jej, jak to jest, że nie dalej jak dwa tygodnie temu była jeszcze w moim rodzinnym mieście, a teraz nagle spotykam ją tutaj, w Londynie.

   - Mogłabym cię spytać o to samo - odpowiedziała, a ja znałam ją już na tyle, że byłam pewna, że to zrobi. - Ale jak widzisz, nie zrobiłam tego. Po części dlatego, bo jestem od ciebie lepiej wychowana, a po części dlatego, że coś sobie przecież niedawno ustaliłyśmy, prawda? - i nie czekając na żaden odzew z mojej strony, dodała jeszcze, dla zwiększenia efektu. - Ale skoro już pytasz, powiem tylko, że raz jestem tu, a raz tam i nigdy nie możesz być pewna, gdzie będę jutro.

   Uśmiechnęła się z wyrazem triumfu wymalowanym na twarzy.

   Ten dzień minął mi naprawdę szybko i, o dziwo, przyjemnie. Nie jestem pewna, kto był bardziej tym zaskoczony - ja, czy chłopcy, ale kiedy o drugiej w nocy przyszedł do mnie SMS o treści "Dobranoc :D", zaczęłam żałować, że dałam Magdzie mój numer telefonu.