Rozdział 5 - Śniadanie do łóżka

Ostatnio chciałam wiele rzeczy... Chciałam dodać ten rozdział szybciej - nie wyszło. Chciałam, żeby był dłuższy - znowu klapa. Chciałam chociaż minimalnie rozkręcić akcje - wyszło nudniej niż zwykle. Ale po mimo tylu porażek jestem z rozdziałem 5. Byle jaki, ale jest :)

A tak P.S. to zbliżamy się do końca pierwszej części :)

(kliknij w obrazek, a przekieruje cię na youtube)

Obudziły mnie promienie słońca, leniwie przeciskające się przez ażurowe firanki. Zawsze po przebudzeniu potrzebowałam chwili na to, by dojść do siebie. Wpatrywałam się wtedy w sufit, śledząc powoli każdy jego centymetr, każdą szczelinę i pęknięcie, każdy odprysk białej farby. Ponoć kiedy byłam mała, przyklejone były na nim fluorescencyjne naklejki w kształcie gwiazdek. Teraz nie było już po nich śladów, jednak czasem, wieczorem przed zaśnięciem, wyobrażałam sobie jak to musiało wspaniale wyglądać – dziecięcy pokój skąpany w ciemności i tylko sufit upstrzony błyszczącymi światełkami.

Ze zdziwieniem musiałam stwierdzić, że to nie był TEN sufit, który towarzyszył mi każdego dnia. Musiałam w końcu się obudzić. Nie byłam już w Holmes Chapel. Bezpieczna. Przy mamusi. Byłam sama, pośród czwórki kompletnie nie znanych mi chłopaków i jednego… no. Byłam w Londynie. Stolicy. Naklejki zostały zerwane. Przestałam być małą dziewczynką.

Zakryłam twarz poduszką. Jestem głupia. Ale ze mnie idiotka! I że we własnym domu, we własnym miasteczku niby taka odważna, co? A tutaj? Wypłynęliśmy na nieznane wody kapitanie! Chyba czas ściągnąć maskę i przestać zgrywać kogoś, kim nie jestem i nigdy nie byłam. Nigdy nie byłam odważna. Zawsze byłam tchórzem. Parszywym, śmierdzącym tchórzem, który chowa twarz w poduszkę przy pierwszej lepszej okazji!

W wygłaszaniu dalszych obelg pod własnym adresem, przeszkodziło mi ciche pukanie do drzwi. Nie odpowiedziałam. Mocniej przycisnęłam poduszkę do twarzy. Jestem tchórzem.

   - Hey, nie śpisz już? – zapytał chłopak. Nie był to głos Harry’ego. Był bardziej aksamitny, pogodniejszy.

Musiałam wyglądać wyjątkowo głupio z tą poduszką na twarzy.

   - Harry prosił, abym ci to zaniósł – ciągnął dalej przybysz, nie przejmując się brakiem reakcji z mojej strony.

Usłyszałam, jak stawia talerz na komodzie i jak siada na rogu łóżka.

   - Coś się stało?

Nie lubię, kiedy obce mi osoby wtrącały się w moje życie. Co ja gadam? Nie lubię, kiedy ktokolwiek wtrąca się w moje życie. To mój czuły punkt. Taka mała Achillesowa pięta.

   - Odwal się! – fuknęłam.

   - Hej spokojnie – odpowiedział wstając. I wtedy go rozpoznałam. Ten łagodny, przyjemny dla ucha głos. To był ten szalony chłopak, który wczorajszego wieczoru wpadł do domu z wrzaskiem. Wyobraziłam sobie jak podnosi swoje oliwkowe dłonie w obronnym geście i uśmiecha się szeroko. – Wczoraj chyba nie zdążyliśmy się poznać. Jestem Zayn.

Ciekawość zwyciężyła. Odchyliłam rąbek poduszki i łypnęłam na niego groźnie, moim szaroniebieskim okiem.

   - Julay – burknęłam.

   - A teraz idź sobie – dodałam po chwili ciszy.

   - W porządku Julie. – słyszałam jego kroki, kiedy podchodził do drzwi.

Nie odpowiedziałam nic. Nie zareagowałam kiedy przekręcił moje imię ani kiedy stanął nagle w progu dodając:

   - Mam nadzieję, że niedługo do nas zejdziesz. Dzisiaj przyjeżdżają dziewczyny.

Głupia, tchórzliwa idiotka. Czyli jednym słowem – ja.

~*~

   -  Dziękuję – powiedziałam przygaszonym głosem do Harry’ego, wstawiając pusty talerz do zlewu.

Oparłam się o zimny blat kuchennego stołu i spojrzałam na niego. Stał odwrócony do mnie tyłem, z twarzą zwróconą ku słońcu i patrzył gdzieś w dal za oknem. Może liczył samochody, przejeżdżające codziennie Londyńskimi ulicami. Albo chmury, ścigające się z dmącym od Północy wiatrem. Nad czym myślał?

Niedługo dane nam było przebywać tylko we dwójkę, bo nagle w progu kuchni pojawił się Zayn. Uśmiechnął się i ruszył nonszalanckim krokiem, a naczynia które niósł dzwoniły wesoło.

   - O! Cześć Julie!

   - Cześć Zejan – odparłam kąśliwie.

Harry odwrócił się do nas przodem i prychnął cicho, jakby próbował stłumić śmiech. Zgromiłam go wzrokiem. W momencie, w którym chłopak o oliwkowym odcieni skóry i smakowitym zabarwieniu tęczówek otworzył usta, zapewne pragnąc coś powiedzieć, bo raczej wątpię, żeby tak sobie wietrzył gardło, zadzwonił dzwonek do drzwi. Trzykrotnie. Ktoś musi być bardzo niecierpliwy.

    - Ja otworzę! – widziałam tylko jak na korytarzu mignęła umięśniona sylwetka chłopaka i usłyszałam świst otwieranych z rozmachem drzwi.

Potem były już tylko powitania, gwar rozmów i ogólne zamieszanie, z którego powstał monolog na sześć głosów:

Cześć Danielle! Jak miło cię widzieć! Jak minęła podróż? Dobrze, a co tam u ciebie Niall? Eleanor, Kochanie! Spie*dalaj! Dan co u ciebie? Ej, a gdzie buziak na powitanie? Zaraz wrócę, toaleta wzywa! Może usiądziecie? Macie ochotę coś zjeść? Nie pchaj się stary! Lou odpier*ol się od moich włosów! Hej, czy ta kanapa nie stała wcześniej pod ścianą? Nie, chyba ci się zdawało. A ty dalej nie możesz znaleźć sobie dziewczyny? Zamknij się! Właśnie! Wiesz Dan, do Harry’ego przyjechała jakaś laska, ponoć znajoma z dzieciństwa. Laska? Gdzie ty masz oczy stary? E, nie przesadzajcie nie jest taka zła… Hej, a może zamówimy pizze?

I znowu zostałam sama z Harrym. Odepchnął się plecami od parapetu i uśmiechnął się blado.

   - To jak? Idziemy do nich?

   - Wątpię, żeby mnie tam chcieli.

   - Przesadzasz…

   - Daj spokój! Słyszałeś co o mnie mówili?

   - Nie przejmuj się, mówią tak, bo cię nie znają… Poza tym przyszła Dnielle, może się zaprzyjaźnicie?

Odetchnęłam ciężko marszcząc brwi i wbijając wzrok w jeden wyszczerbiony kafelek na podłodze. Zacisnęłam mocno szczękę i założyłam ręce na piersiach.

  - Ej, no weź…

  - Spadaj! – odtrąciłam jego ciepłą dłoń, która na ułamek sekundy spoczęła na moim chudym ramieniu.

  - Jak chcesz – rzucił i wyszedł. Tak po prostu.

~*~

     

Siedziałam tępo wpatrując się w próg kuchni. Oparta byłam o jedną z szafek, nie miałam nawet siły przenieść się z podłogi na krzesło. Może myślałam, że chłód kafelków nieco mnie otrzeźwi. Nic z tego. Pogrążyłam się w ponurych przemyśleniach; melancholia znów schwytała mnie w swoje sidła, a niewypowiedziane oskarżenia zawisły w powietrzu. W pewnym momencie zdawało mi się nawet, że zatoczyły koło nad moją głową i musnęły lekko moje włosy, przyprawiając mnie o dreszcze. A może zwyczajnie było mi zimno?

Siedziałam jak porzucona lalka, niezdolna do żadnego samodzielnego ruchu, wsłuchując się w gwar panujący za ścianą. Ktoś się zaśmiał, ktoś coś krzyknął, a ktoś inny palnął coś głupiego. A to wszystko działo się tam. Bez mojego udziału. Wiedziałam, że to tylko moja wina. Może dlatego czułam się tak podle?

W pewnym momencie w progu kuchni stanęła para czarnych, wysokich szpilek. Weszły, stukając cicho obcasami, na wyłożoną kafelkami podłogę i podreptały wolno do stołu, po czym okrążyły go dwa razy i zajęły miejsce pod jednym z krzeseł. Uniosłam delikatnie głowę, mrugając powiekami. Mój wzrok prześlizgnął się płynnie po obcasach, po przez zgrabne opalone nogi i szczupły tors, kończąc na lekko okrągłej twarzy, okolonej delikatnymi falami w kolorze kawy z mlekiem. Dziewczyna.

Zawsze zazdrościłam ludziom, którzy potrafili bez zwrócenia na siebie uwagi, świdrować ludzi wzrokiem. Mój był inny. Działał jak klepnięcie w plecy zawsze, gdy chciałam dyskretnie się komuś przyjrzeć. Tak było i tym razem. Brunetka odwróciła głowę w moją stronę, wyciągając powoli komórkę z kieszeni. Musiałam wyglądać bardzo żałośnie, siedząc wciśnięta w kąt na podłodze, z lekko roztrzepanymi włosami i zamglonym wzrokiem. Czułam się przy niej jak żebraczka przy królowej.

Myślałam, że obrzuci mnie pogardliwym spojrzeniem, że zlekceważy, albo prychnie. Zrobiła natomiast coś, czego się nie spodziewałam – uśmiechnęła się do mnie. Lekko. Nie pewnie. Po czym wróciła do swojego świata. Musiała wiedzieć jak się czułam. Wyczytałam to z jej spojrzenia.