Rozdział 4 - Na białym koniu ku lepszemu jutru

Hej hej :3 Wiecie, postanowiłam zmienić perspektywę pisania... Teraz będzie ona trzecioosobowa, a w tym rozdziale dodatkowo jeszcze kartka z pamiętnika Julsy (nie mogłam nic wymyślić na początek Dx) . Nie wiem, czy to jest zmiana na lepsze, dlatego piszcie, jak wam lepiej się czyta, tak, czy tak jak był wcześniej ;)

...

MJUZIK

Holmes Chapel / London, 4 lipca 2011 roku

[…] Poza tym chcę być oryginalnie brzydka. Uroda to rzecz pospolita.

~Halina Snopkiewicz

Nie lubię, kiedy ktoś próbuje podejmować decyzje za mnie. Wiem, będę się smażyć za to w piekle, ale aż mnie korci, żeby takiego delikwenta dźgnąć nożem. Gorzej się sprawa miewa, że taką osobą zazwyczaj jest mama. Moja własna, kochana mamusia. I co by biedaczka pomyślała, gdyby dowiedziała się, że jej własna córka, krew z jej krwi i nawet oczy mam po niej, że ja sobie wyobrażam tak perfidną śmierć dla niej. Załamała by się kobiecina.

Na szczęście nie jest radioaktywną mrówką (tudzież Edwardem ze Zmierzchu), żeby potrafić czytać w cudzych myślach. Jestem tego całkowicie pewna. Gdyby umiała przestałaby mi tu w końcu matkować i ogarnęła swój własny tyłek. Nie zaraz, to zdanie nie ma sensu. Ona jest moją matką.

Nie ważne. Ważne jest, że dzisiaj znowu doprowadziła mnie do szewskiej pasji i, daję słowo, jeszcze chwila a doszłoby do rękoczynów. Ze strony mamy, oczywiście, ja bym muchy nie skrzywdziła, a co dopiero moją biedną mateńkę. I gdy stężenie emocji w powietrzu miało właśnie przesądzić o eksplozji tego nędznego mieszkanka, w progu pojawił się (tu tu tu tu tum) Harry! Jako super waleczny bohater wyrwał mnie z objęć rozwścieczonej smoczycy i pojechaliśmy razem na grzbiecie białego rumaka ku lepszemu jutru.

Dobra żartuję. Po prostu wyszłam trzaskając drzwiami, a biały rumak to były rowery. Musiałam zasuwać na siodełku aż na dworzec, a potem gnić całą drogę do Londynu w wagonie dla rowerzystów, bo taki jeden tutaj ma zryty czerep i nie chciało mu się kupić biletów na autobus. A i nie ma też żadnego lepszego jutra. Jest tylko willa One Direction na przedmieściach stolicy.

Ja to potrafię zepsuć atmosferę.

Teraz jestem już daleko. Siedzę sobie w moim atramentowo niebieskim pokoju, na łóżku i piszę. Piszę, by nie zapomnieć i nie zostać zapomnianą. Coś w tym jest, prawda? Ale przysięgam, jeśli ktoś po mojej śmierci dorwie się do tego pamiętnika z myślą, że skoro mnie już nie ma to może go sobie bezkarnie czytać, to będzie ostatnia myśl, jaka przemknie mu przez głowę! Osobiście przyjdę (choćbym była nie wiem gdzie) i… nie ważne.

W ogóle nikt mnie nie rozumie. Poznałam dzisiaj resztę One Direction. Chyba mnie nie polubili, tylko dlaczego? I w tym momencie na moim prawym ramieniu powinien pojawić się mały aniołek, jako przedstawiciel dobrej strony mojej duszy, a na lewym diabełek, jako przedstawiciel części złej (hmm…ciekawe która jest większa?).

   - Może dlatego, że byłaś dla nich oschła i niemiła? – spytał retorycznie koleś w białej kiecce. Jego głos brzmiał jak srebrne dzwoneczki u sań Świętego Mikołaja.

   - A może dlatego, że to są po prostu Chuj*we ci…

Temu panu już dziękujemy. Dobra, przyznaję, może nie jestem ostoją ciepła i spokoju, ale chyba nie jestem aż taka zła. Ktoś mnie przecież na pewno lubi… Nie? Dobra poddaję się, chcę z powrotem do mamy! Mamo, przepraszam, że byłam dla ciebie taka nie miła! Przepraszam, że nakrzyczałam na ciebie i prawie rozwaliłam babciną komodę na której punkcie masz fioła! Już nie będę, tylko mnie stąd zabierz!

~*~

Zamknęła zamaszystym ruchem zeszyt koloru dojrzałych śliwek i, uprzednio wyrzucając byle dalej długopis, padła bez życia na łóżko.

Gdyby to było takie proste – pomyślała – po prostu upaść i nie wstać.

Była zmęczona, a dziwna melancholia zacisnęła na niej swe długie macki. Tak naprawdę nie czuła się ani wesoło, ani nawet dobrze. Była rozdarta. Rozdarta i smutna. Nie chciała wylewać swoich wszystkich smutków w niczemu winien pamiętnik, bo, wbrew pozorom, nie jest to wcale pocieszające, nie pomoże jej dojść do siebie, a jak potem będzie się czuła, czytając jaka to była nieszczęśliwa i biedna.

Postanowiła, że przez bite dwa tygodnie nie wyjdzie z tego pokoju. Może Harry będzie tak miły i przyniesie jej czasem kromkę czerstwego chleba i szklaneczkę wody?

Kiedy tylko o tym pomyślała, rozległo się ciche stuknięcie do drzwi, które chwile później uchyliły się lekko, a w szparze ukazało się jedno, zielone oko.

   - Zjesz z nami kolację? Juls?

Jedno oko nagle stało się całym Harrym, który ze zmartwioną miną podszedł do leżącej z twarzą w poduszce blondynki.

Całe szczęście – pomyślała – że nie płakałam.

   - Co? – spytała pozornie zaspanym głosem, podnosząc lekko głowę i łypiąc na niego nieprzytomnie – Nie, dzięki. Nie jestem głodna.

Ziewnęła sztucznie, po czym jej twarz ponownie znalazła się w objęciach przyjemnie chłodnego materiału.

   - Weź przestań, za dobrze cię znam, żeby się na coś takiego nabrać – chłopak klepnął ją przyjacielsko w plecy i dodał na odchodnym:

   - Za pięć minut widzę cię na dole.

Trzasnęły drzwi, a dziewczyna usiadła rozcierając palcami oczy.

Za dobrze cię znam – powtórzyła w myślach z kwaśną miną, rozważając nad tym, jak bardzo się chłopak pomylił.

Ale cóż miała zrobić? Zeszła na kolację. Od progu przywitały ją podejrzliwe spojrzenia trójki chłopaków. Za Chiny ludowe nie potrafiła sobie przypomnieć ich imion. Prawdę mówiąc, nawet nie próbowała. Bo i po co? Przepych i nowoczesność tego miejsca wystarczająco ją rozpraszały. Nie musiała jeszcze dodatkowo zaprzątać sobie głowy jakimiś tam gwiazdorkami.

Usiedli wszyscy przy jednym stole. Atmosfera była gęsta. Niewypowiedziane słowa zawisły w powietrzu i krążyły wokół nich, niczym drapieżne ptaki przygotowujące się do szturmu na bezbronną ofiarę. Chciała to przerwać. Właśnie miała wstać i oznajmić, że dokończy w swoim pokoju, gdy przez drzwi frontowe wpadł ciemnowłosy chłopak.

Jeszcze jeden? – pomyślała zirytowana.

Ale to frustrujące uczucie spłynęło po niej, gdy zobaczyła co różniło go od reszty. Ten wielki, szczery uśmiech. Uśmiech, którym z pewnością podbił już nie jedno młode serce. Stanął przed stołem i nie mogąc się powstrzymać krzyknął, aż szyby zadrżały w oknach:

   - Zdałem! Zdałem ludzie! Klękajcie przed waszym panem i mistrzem, bo oto zdałem na prawo jazdy!

Wypowiadał te słowa z taką dumą i satysfakcją, z taką gigantyczną dawką euforii, że dziewczyna nie mogła powstrzymać lekkiego uśmiech. Zaraz posypały się gratulacje, krzyki, wszyscy wstali od stołu i tylko Julay siedziała na swoim miejscu, wpatrując się w twarz nieznajomego. W momencie, w którym ich oczy się spotkały musiała odwrócić wzrok. Jego czekoladowe tęczówki przeszywały ja na wskroś, a biła od nich sama radość.